Een andere student stelde de volgende vraag:

Tijdens een van de laatste zittingen voor de zomervakantie merkte ik tijdens een healing dat iemand de healing, ongevraagd, op zijn telefoon opnam. Dat was voor mij voor het eerst dat ik dat meemaakte. Bij deze healee aangegeven dat ik het op prijs had gesteld als hij het gevraagd zou hebben. En zoals dat gaat kwam direct daarna een andere healee achteraan die wilde vooraf weten of we een stille healing gingen doen omdat ze het op wilde nemen en vroeg of wij accoord waren. Daar maar ja op gezegd. Ik heb het even een vakantie laten bezinken. Als ik voor mezelf spreek, wil ik het liever niet. Voor mij is een healing als een zonsopgang, een proces in kleur met een tijdelijk karakter (en langer effect). Ik ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken.

En dit is het antwoord:

Ha X,

Het principe is natuurlijk: alles dat je stoort, is materiaal voor jezelf om te ontdekken waarom je dat stoort, en als je dat ‘waarom' in een ander kader kunt plaatsen (door te vernietigen bijvoorbeeld) om te komen tot een nieuwe ervaring of inzicht mbt het onderwerp van storing. Alles dat je stoort, is uiteindelijk iets waaraan je energie geeft. In veel gevallen een healingafspraak: je vindt iets van iemand en wil dat verbeteren en dat begint bij niet accepteren.

Als je een onbewuste healingafspraak aangaat, is die ander vaak onbewust geen eigen zelfstandig 'mens', maar eerder een 'ding' dat zich niet houdt aan regels, of veronderstellingen (wat ook vaak regels en onbewuste afspraken zijn).

Dus de vraag begint bij jezelf: waarom stoort jou dit zo?

Dan lijkt het wellicht alsof er een waarheid buiten jezelf zou zijn. Bijvoorbeeld zou dat iets kunnen zijn in de trant van: ‘zoiets doe je niet en dat moet iedereen weten’. Dan zit je bijvoorbeeld op de lijn van een religie. Veronderstellingen dat iedereen in dezelfde god gelooft en ergens de regels moet kennen. Maar toch is dat ook weer persoonlijk. Want een ander stoort zich niet dat iemand het opneemt, maar kan dat juist ervaren als een validatie. Blijkbaar schat die healee jou zo hoog in dat wat je zegt, zo veel waarde heeft dat het nog eens teruggehoord wil worden. Dat kan een volstrekt verkeerde perceptie zijn van de healee, (-: maar dat doet er niet aan af.

Voor jou is de healing een momentopname. Maar wat als dat nou voor de healee niet het geval is? Moet die dan jouw waarheid overnemen?

Dus voor we de wereld nog meer gaan ordenen in wat wel en niet mag, zodat we van daaruit controle kunnen uitoefen en eventueel straffen uitdelen aan dingen die het verdienen omdat ze zich niet houden aan ons geloof en regels, toch eerst maar eens de vraag: waarom stoort het je zo erg? Zelfs in een zo belangrijke mate dat je het moet laten bezinken in een vakantie? Van een afstand is het te onbetekend om er lang mee bezig te zijn of er veel energie in te stoppen. Dus er is iets anders aan de hand, in jezelf. En dat is boeiend. Want daar valt wat te ontdekken en de mogelijkheid om te weten wie je bent en nog meer jezelf te worden. In het ordenen en reguleren (verbeteren) van de buitenwereld zijn er veel minder mogelijkheid daarvoor.

Kun je hier wat mee? Zo ja, laat me weten wat je dan eigenlijk tegenkomt in jezelf.

Weet je, in de readingopleiding gebeurt het wel eens dat een student naar ons toekomt en vertelt wat er allemaal niet goed is. Daar kunnen/mogen we niet op reageren met het meteen maar voor de student prettiger maken. De student moet dan eerst zijn/haar eigen plaatjes opruimen. Want dat zijn het altijd. In een groeiproces komt altijd iemand zichzelf tegen en die hobbel drukt zich uit in de wereld, dan wel wordt de wereld gebruikt om de verantwoordelijkheid van de pijn in de wereld neer te leggen. Pas als een student een eigen verantwoordelijkheid neemt voor het feit dat er pijn wakker geworden is, dus met afstand van de vraag of wij dat dan kunnen oplossen voor die student, kunnen we eventueel een aanpassing doen, mocht dat in onze visie ook nodig zijn. Als we de student niet zouden wijzen naar haar/zijn plaatjes worden haar/zijn plaatjes leidend op haar/zijn pad omdat ze te veel bevestigd worden. Vermijden van pijn en onlust gaat dan bepalen wat er in iemand’s leven gebeurt en kan zelfs in Flux of in een programma sluipen. Dat verzwakt iemand’s eigen echte kracht. Het leidt ook nooit tot helderheid omdat vanaf dat moment mensen elkaar’s pijn gaan dragen, en een afspraak maken met elkaar dat inderdaad die pijn te erg is en vermeden moet worden. 'Het ligt ergens aan, buiten jezelf'. Dat creeert dan weer een dikke onbewuste laag die zorgt dat er niet meer naar zichzelf gekeken wordt en zelfs niet eens meer kan worden gekeken naar zichzelf. En uiteindelijk is dat altijd onderwaarderend omdat de boodschap dan is dat iemand zwak is. En dat maakt weer afhankelijk omdat er een ander moet zijn om te bevestigen dat die pijn inderdaad zoveel impact mag hebben. Je zit dus of aan de ene kant van een dunne scheidslijn en je kunt dan alles helder houden. Of je slipt naar de andere kant en langzamerhand zet dat een heel mechanisme in gang waarbij uiteindelijk, tja.., ja wat? Wat heb je dan? In mijn visie helemaal niets.

Vriendelijke groeten,

‍

Wim